Door een nieuw landschap.

Langzame passen waren zachtje te horen in de verte. Langzaam kwam er een goude schaduw in beeld die moe en hongerig was van een lange lange reis naar hier. Een leeuwin genaamd Nimh kwam net de grenzen over van Nymphis. Haar goud kleurige ogen zochten naar een prooi die nu even gemakkelijk te vangen was. Een haas sprong net naar een meer in een groen gebied waar ze vast een nieuwe thuis zou kunnen maken. Nimh zakte in sluiphouding en sloop in de richting van de haas. Met een grote masieve poot sloeg ze de haas plat en sloeg meteen elk grammetje lucht uit zijn longen waardoor de haas meteen gedood was. Met slome passen liep ze naar de prooi toe en pakte het in haar muil en liep nog wat passen verder en ging liggen aan de oever waar ze een van haar poten lekker rustig inlegde om af te koelen. Gelukkig ontdekte ze geen krokodillen in dit stuk, want e zag ook geen sporen ervan aan de oevers en begon van haar buit te eten. Een lekkere volle maag was het beste medicijn tegen honger. Nimh grinnikte even voor ze haar poten af likte en even rond keek. Ja hier zou ze vast wel een nieuw leven op kunnen bouwen hier in Nymphis!

De zon prikte soms even tussen de wolken door. De lucht was grijs, dreigend. Het was duidelijk dat het deze dag nog zou gaan regenen, maar wanneer dat was niet te zeggen. Het zou vanzelf wel losbarsten Elvira ging zich daar ook niet druk over maken. Ze kon goed tegen de regen en het deerde haar ook niet. Toch had ze nog altijd liever de zon dan de regen, maar ze wist ook wel dat er zonder regen geen water meer zou zijn. Ze was verder dit gebied in gelopen waardoor ze al verschillende soorten natuur tegen gekomen was. Rotsen en een jungle en nou liep ze een woestijn in. Ze stopte even met lopen en keek over het kale landschap. Ze was nog nooit in een woestijn geweest, dus dit was de eerste keer dat ze er een zag. De lucht leek hier nog meer op je te drukken dan in andere gebieden, alsof de lucht je naar de grond probeerde te krijgen. Als de zon nou tussen de wolken doorprikte voelde ze hem branden op haar huid, waar littekens zaten waar nooit meer haar over heen zou groeien. Ze schudde haar witte vacht even uit waardoor er wat zandkorreltjes uitvlogen. Toen liep ze de woestijn in, haar oren stonden oplettend. Haar zilvergrijze ogen keken alle kanten op, dat was wel makkelijk. Je kon alles zien aankomen, niks kon je ontgaan. Ze bracht haar achterpoten onder haar lichaam en begon te rennen. Waardoor er meteen allemaal zand opwaaide. Ze glimlachte rustig terwijl ze haar tempo nog wat versnelde. Pas op dit moment, voelde ze zich echt vrij. Verlost van het idee van achtervolging, echt vrij. Ze genoot van het gevoel die door haar aderen spoelde. Die haar hart verwarmde en haar een adrenaline stoot gaven. Ze begon na een tijdje te hijgen dus remde ze af en liet ze zichzelf op adem komen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes toen ze opeens wat bomen en water zag. Was dat nou echt zo? Ze liep erheen waardoor de contouren van de oasis nog duidelijker werd. Ze had best wel dorst gekregen, dus ze was blij dat er ergens water te vinden was. Ze liet haar kop bij het water zakken en nam een paar gretige slokken.
Toen tilde ze haar kop weer op en zag aan de andere kant van de oasis een andere leeuwin verschijnen. Ze keek haar even argwanend en onderzoekend aan. Ze wist dat ze haar ook al gezien had, dus ze kon niet zomaar weer weglopen. Ze zuchtte even zacht zodat de andere leeuwin het niet zou horen. Toen liep ze naar haar toe en bleef pal voor haar staan. Ze was niet goed van vertrouwen daarom hield ze de leeuwin strak in de gaten. “Hallo,” zei ze toen. “Jij had ook dorst gekregen?” vervolgde ze. Ze knikte even naar het water en keek haar toen aan.

Vanuit de woestijn kwam een witte leeuwin aangelopen en haar dorst kwam lessen. Nimh keek haar strak aan terwijl ze naar haar toe liep en haar begroeten ook al was het wat stijfjes. Nimh ging zitten en likte haar voorpoot en hielt de witte Leeuwin scherp in de gaten. Ze kon niet zeggen of ze nu slecht was of niet, maar ze moest toch voorzichtig zijn. Het kon zomaar zijn dat ze een slecht leeuwin was? Nimh hielt op met likken en keek de leeuwin recht aan. 'Ook hallo, ja de dorst heeft ons beide te pakken gehad.' zei Nimh en gaf een vriendelijke glimlach. Het kon nooit kwaad om vriendelijk te zijn zelfs als het een slechte leeuw zou kunnen zijn. Nimh keek even over de Oasis en zag dat hij toch groter was dan het leek. Verschillende bomen stonden er voor schaduw en er lagen grote rotsen zowel op als stevig over elkaar. Haar blik ging weer terug naar de witte leeuwin. 'Lekker rustig hier dat mag ook wel, want op de andere plekken is het mij wat te luidruchtig.' roeg Nimh en ze bedoelde dan ook dat de slechte leeuwen overal herrie aan het schoppen waren en daar had Nimh een bloed hekel aan.

Ze zag dat de leeuwin haar in zich opnam. Ze deed hetzelfde bij haar, dus dat was wederzijds. Het was ook een goede eigenschap, want je wist het namelijk maar nooit. Ze ontspande iets toen ze doorkreeg dat de leeuwin haar niks zou doen. Ook dan moest je wel op blijven letten, maar ze had niet het idee dat ze onvriendelijk tegen haar zou zijn. Al had ze nog steeds een beetje een argwanende blik in haar zilvergrijze ogen. Ze glimlachte rustig terug toen de leeuwin haar een vriendelijke glimlach schonk. “Ja, nou vind ik dat ook niet zo gek in deze brandende hitte.” Stemde ze met haar in. Ze ging zitten terwijl ze de leeuwin aan bleef kijken. Haar staart lag in een boogje op de grond. Ze volgde met haar blik de blik van de leeuwin die over de oasis gleden. Ja, het leek wel een wonder deze oasis. Ze had niet gedacht dat die dingen zomaar uit het niets konden opduiken. Toch was ze maar wat blij dat dat het geval was, want anders zouden vast veel dieren omkomen van de dorst. Het was nou regen seizoen, maar ze moest er niet aan denken hoe het dan was met een droog seizoen.
Ze schrok op uit haar gedachten toen de leeuwin weer begon te praten. Ze keek haar weer aan. “Ik ben hier nog niet zo lang, dus ik heb nog niet echt kunnen beoordelen hoe druk het op andere plekken is. Alleen hier is het inderdaad lekker rustig,” vervolgde ze. Ze liet haar door haar voorpoten zakken en ging naast de leeuwin liggen, net als haar legde ze haar poten in het koele water. “Mijn naam is Elvira trouwens,” vervolgde ze. “Ik ben dit gebied nog aan het verkennen. Ik ken heel veel plekken nog niet, maar het ziet er allemaal heel mooi uit.” Ging ze verder. In haar ooghoek keek ze naar de leeuwin en daarna over het water, wat stil aan de oevers lag. Alleen als ze haar poot bewoog deed het water dat ook.

Nimh voelde zich wel op haar gemak bij deze leeuwin, maar toch. Het kon altijd zo zijn dat het maar spel was. Ze noemde haar naam en Nimh begreep dat ze ook geen slechte leeuwin was en hoorde dat ze ook nieuw hier was. Nimh glimlachte opnieuw en ging ook liggen zodat ze allebij lekker aan de oever lagen. 'Ik ben Nimh. Ik kom van een andere plek dan hier aan de andere kant van dee woestijn.' zei Nimh en ze keek Elvira aan. Ze wilde het nu nog even niet over haar verleden hebben, misschien als ze haar wat beter kende en vertrouwde?

( Flut!!!)