For crying out loud ~

Ze was blijven staan, vlak voor de bergen die opeens voor haar uitrezen. Haar ademhaling ging snel en met horten en storten. Haar lichaam zat vol met littekens van striemen die haar vel open gereten hadden. Mensen hadden haar als huisdier willen houden. Toen ze een jong welpjes was, was ze uit het nest gestolen toen haar ouders even niet opgelet hadden. Ze hadden haar meegenomen en in een kooitje gestopt. Alleen jonge welpjes werden groot. Ze vonden haar niet meer zo schattig meer dus begonnen ze haar te treiteren, te martelen. Daardoor hadden ze haar wil gebroken, hadden ze haar gemaakt tot wat ze nou was. Ze was bijna dood gegaan aan honger, toen andere mensen haar in een andere kooi stopten. Zij verzorgden haar wonden en hadden haar hier los gelaten. Hier pal voor deze bergen. Ze had elke keer het idee dat ze achtervolgd werd, dat ze haar weer zouden vangen. Ergens wist ze natuurlijk zelf ook wel dat ze haar haar vrijheid terug gegeven hadden, maar toch bleef het aan haar knagen. De angst waarin ze altijd geleefd had. Ze zuchtte even en zette haar lichaam toen weer in beweging. Ze sjouwde de eerste berg op, haar nieuwe leven tegemoet. Een leven waarvan ze de kans kreeg om deze te ontdekken. Haar zilvergrijze ogen keken wat gespannen de wereld in. Ze begon niet weer te rennen, ze liet eerst haar hart weer op een normaal tempo komen. Haar hoektanden stonden iets over haar bovenlip. Met een schok stond ze stil toen de geur van een prooidier haar neus binnendrong. Een eindje verderop zat een jonge haas. Ze liet zich door haar poten zakken en stoof er op af. Ze greep het diertje bij zijn nekvel en liet haar tanden door de keel van de jonge haas boren. Ze at het met smaak op, bij de andere mensen die haar gered hadden had ze bij andere leeuwen mogen leven om te herstellen. Die hadden haar geleerd hoe ze moest jagen. Daar hadden ze op vele grotere dieren kunnen jagen, maar ze waren toen ook met veel meer geweest. Ze likte met haar tong haar tanden af en draaide zich om. Toen liep ze verder de volgende berg over.
Ze schrok toen er opeens voor haar een leeuw opdoemde. Ze stopte met lopen en keek naar hem. Even aarzelde wat ze zou moeten doen. Ze was geen bangeschijter dat niet, maar ze was voorzichtig geworden door haar gevangenschap. Ze kon aan de leeuw zien dat hij een stuk ouder was als haar toch liep ze naar hem toe. Vlak voor hem stond ze stil haar zilvergrijze ogen keken onderzoekend in die van hem. “Hallo,” ze had een vlakte stem, maar ergens kon je ook de hardheid erin horen. De hardheid die zich had ontwikkeld in haar maanden van gevangenschap. “Mijn naam is Elvira,” vervolgde ze toen. Ze had vele namen gedragen, namen die de mensen haar gegeven hadden, die andere leeuwen haar gegeven hadden. Alleen ze had altijd de naam aangehouden die haar ouders haar gegeven hadden. Dat was het enige wat ze nog had van ze, waardoor ze steeds wanneer ze haar naam uitsprak aan ze dacht.

[Mag ik?]

Ze wist niet zo goed wat ze van deze leeuw moest denken. Ze hoorde het zachte gerommel achter in zijn keel wel. Ze wist nou niet of dat betekende dat hij haar niet in haar buurt wilde hebben, of omdat hij haar nog niet vertrouwde. Niet dat ze het ook maar zou wagen hem aan te vallen, ze was niet dom. Hij was een stuk ouder als haar en een stuk groter, dat alleen al weerhield haar ervan. Niet dat ze anders zomaar iemand zou aanvallen, nee zo’n type leeuw was ze niet. Ze hoorde hem snuiven toen ze vlak voor hem stil stond en haar naam uitsprak. Ze hield niet echt van zijn manieren. Waarom deed hij zo tegen haar? Was hij uit zijn humeur of deed hij altijd zo. Ze probeerde er maar door heen te zien en te kijken waar dit gesprek haar zou brengen. Ze hoopte niet dat het uit zou draaien op een gevecht, want die zou ze hoe dan ook verliezen. Ze was net vrij, dat wou ze graag nog een hele tijd zo houden. Ze zag dat zijn houding veranderde toen hij haar in zich opnam. Toen hij ging zitten volgde zijn voorbeeld. Ze wachtte geduldig totdat hij wat zou zeggen, zijn blikken negerend. Ze had geen zin om te reageren op kleine treiter puntjes als die al zo bedoeld waren. Ze was wel wat gewend, dus ze kon ook heel wat hebben. Ze wist ook wel dat dat juist irritatie bij de ander kon oproepen, als ze daar niet op reageerde. Alleen ze nam het risico altijd maar, dan liet ze meteen zien dat ze niet zo makkelijk beïnvloedbaar was. “Goedemiddag meneer,” beantwoorde ze zijn groet rustig. Ondanks de manier waarop hij het zei. Ze ging daar niks tegen inbrengen. Ze was nog jong en hij kon het daarom ook gerust zeggen. Daar had ze geen problemen mee. Toen sprak hij opeens twee namen uit. “Aangenaam Belial,” zei ze toen. Ze wist niet wat hij er mee bedoelde was de Eternity een pride ofzo? “Ik ben hier net nieuw, zou u misschien uit kunnen leggen wat voor pride de Eternity is?” ging ze verder. Ze gokte het er maar op dat het inderdaad een pride was.
Ze keek hem onderzoekend aan toen hij opeens vroeg waar ze heen wilde. Ze fronste even haar voorhoofd en zuchtte toen even zacht, voordat ze antwoord gaf op zijn vraag. “Ik ben als jong welpje door tweevoeters ontvoerd en ze hebben mij mishandeld. Later ben ik door andere tweevoeters vrijgelaten,” was haar korte samenvatting, ze laste even een pauze in terwijl ze zijn reactie peilde. “Ik weet nog niet waar ik heen wil, ze hebben me hier vrijgelaten aan de voet van de bergen. Ik ken dit gebied helemaal niet, dus ik hoop dat ik de kans krijg om het te onderzoeken,” Ze bleef hem peilend aankijken terwijl ze haar bek sloot en afwachtte. Met de vraag of hij boos zou worden of niet, want ze vertrouwde hem eigenlijk niet.