Let it rain

[open]

Zijn grote poten lieten diepe sporen na in het zand. Hij voelde zich machtig, ook al had hij niks. Maar misschien was dat juist fijn. Geen regels, geen doel. Alleen de vrijheid van het zwerven. Hij hief zijn kop en snoof de lucht op terwijl zijn staart omhoog krulde. De lucht was vochtig, regen was onderweg. Hij vond de regen fijn. Het koelde zijn lichaam af, daarna rook het ook altijd zo heerlijk vers. Telkens als het had geregend leek het alsof oude fouten waren uitgewist. Spoten waren niet meer zichtbaar, ook geuren waren verdunt door de regen. Sollo wist niet waarom maar hij hield van de regen. Terwijl hij zijn poten weer in beweging bracht liep hij over het kale landschap. De wolken voor hem maakte een dreigend geluid. Als een machtige leeuw lieden de wolken en brul horen over het landschap. Zachtjes kwamen de eerste druppels uit de lucht vallen. Hij grijnsde terwijl hij de druppels op zijn neus weg likte. Hij was in zijn element. Misschien had hij geen pride, maar hij voelde zich niet kwetsbaar. De regen zou zijn geur verstoppen.

Hij liep verder en passeerde een dorre struik. Het regende nu zo hard dat je amper wat kon zien. Sollo bleef staan. Zag hij dat nou goed? Onder de struiken zat een leeuw, of was dat gewoon een boomwortel. Nieuwsgierig draaide hij zich naar de struik, zijn staart dominant op zijn rug gekruld. Hij had geen zin om zich te laten weg jagen, maar hij kwam niet agressief over. Misschien was deze vreemdeling wel in voor een praatje. Een lage grom verliet zijn keel. Een begroeting als het ware. Eigenlijk meer om uit te testen hoe de leeuw er op zou reageren.