New faces[OPEN]

De zon was hoog aan de hemel, de warmte nam sterk toe nadat de nacht verdwenen was. Wolken die klein en sneeuwit waren zaten om de zon heen. De wind was matig dus de wolken zweefde als het ware in de lucht. Vredig was het rond de groote plas met enkele dieren erom heen. Water was nog niet schaars, maar zuinig aandoen is nootzakelijk. Met groote passen liep de Lioness over de vlanktes heen naar het water. De zon had haar kracht als het ware verminderd en had snel water nodig om nog goed en helder te kunnen denken. De geur van de antilopen was sterk, ookal kreeg Pisces daar geen lust van. Honger was niet in haar gedachte voor dit moment. Haar ogen oplettend op de aantal dieren die zich hadden geplaatst om de plas. Er kan altijd iets fout gaan hier. Ookal was er nog genoeg water voor iedereen, sommige waren te geirig en duwde de andere uit de weg om meer vloeistof binnen te kriigen. Dat vond Pisces dus zo dom van die beesten, altijd maar vechten om het meeste. Het enige wat zij vond is dat de Leeuwen het meeste hebben en bezitten, ookal zagen sommige levende wezend dat door hun eigen domheid niet. Eenmaal aangekomen ging ze hurken door haar poten en nam rustig wat slokken water naar binnen. Sommige dieren staarde haar aan, onderandere de Antilopen. Sommige van hen aarzelde en gingen op een gegeven moment weg, rustig en onopvallend. Maar haar ogen waren op hun gericht. ' Domme beesten.' dacht ze fel in haar hoofd. Nog wat slokken nam ze voordat ze zich ophief en om haar heen keek. Het was een rustige dag vandaag, dat was een feit geworden onderandere. Maar toch had ze het gevoel alsof ze werd bekeken door een ander levend wezen rond de plas.

Open voor iedereen ;33

Water, dacht ze, terwijl de kleine welp over de savanne heen slenterde. Haar helderblauwe ogen gericht op de zon, die elk moment van plan was haar blind te maken. Het maakte haar niet uit. Ze wilde alleen niet blind worden voor water. Ze moest gezelschap vinden, iemand aan wie ze kon vragen naar water. Ze kwam uit de bergen, haar pride wilde trainen in de bergen. Slecht idee, vond ze zelf. De omstandigheden waren zwaar, maar er was tenminste water. Ze wist dat het plan toch niet zo lang uit zou kunnen houden. Cisne was niet gek. Weer een van de vele redenen uit haar lijstje waarom ze wegging hier. Niet hier, maar daar. Ze moest nu overleven. Dan kon ze pas verdergaan op haar quest, haar quest om de mysteries van de tweevoeters te achterhalen. Ze luisterde aandachtig en nam een korte rust van haar nutteloze slentering. Ze hoorde gelik. Likken? Als van water? Ja, ze wist het gewoon. Meteen ging ze erop af. Het geluid werd harder, en ze zag een leeuwin uit het water drinken. Een plas water om precies te zijn. Wa-ha-ter, dacht ze, terwijl ze uitgeput de grote plas water bereikte. Meteen begon ze met grote slokken te drinken, wat voor andere dieren slechts kleine nipjes waren. In haar ooghoeken zag ze antilopen vertrekken, en ze wist waarom. Aan de andere kant van de plas was ook een leeuwin aan het drinken, nogal veel groter dan haar. Ze was altijd verbaasd door de reusachtige poten van volwassenen. De groten, moest ze hen noemen van haar pride. De wijzen, de leiders. Voor haar was geen leider. Maar ze wist dat ze hen moest behandelen met respect. Zij was voor hen de toekomst van de leeuwen. De toekomst moest beschermd worden, goedschiks of kwaadschiks. Mocht de toekomst niet in de smaak vallen, kon deze met een grauw ter gronde worden geholpen. Ze had een gevoel van nietigheid, ze was zo klein. Ze zag de andere dieren, maar die negeerden haar. Ze deden haar geen pijn, ze dachten waarschijnlijk dat haar moeder in de buurt was, en hielden gespannen afstand. Ook van de leeuwin tegenover haar. Was dat haar zogenaamde moeder dan of zoiets? Ze hief haar kopje op. Het water druppelde van haar gezichtje af. Toen liep ze naar de leeuwin toe aan de andere kant van het meer. "Goedenmiddag edele grote," begon ze beleefd. Zo was haar geleerd. "Kunt u mij meer vertellen over betere gebieden om te overleven?" Pff, moed was vereist, maar ze had de moed. Bovendien waren de dieren nu nog erger afgeschrikt. Ze zag zelfs meerdere antilopen vertrekken, en sommige zebra's nerveus richting de vogels vertrekken in de bomen. De vogels zouden waarschuwen bij een aanval van de leeuwen. Al konden ze die zelf ook wel achterhalen. De bizons waren verder weg gaan staan, en trokken ook grashalmen bij de plas uit de aarde. Wat ze nog aarde konden noemen. Ze wachtte op het antwoord van de leeuwin.